Święty Szczęsny Feliński: między Warszawą a Rzymem

źródło: Wikipedia

źródło: Plus Minus

Metropolita warszawski, wbrew dyplomatycznym korzyściom, zrobił wszystko, by przekonać Stolicę Apostolską, żeby nie potępiała powstańców

Pan margrabia wciąż kroczy po linie" – śpiewał przed laty o Aleksandrze Wielopolskim Przemysław Gintrowski, wskazując na to, że taka postawa – na kontrze do gorących serc Polaków, ale i przeciwna próbom zrusyfikowania Polaków – musi doprowadzić do klęski. „Że spadłeś, to zwykły los Polski / Każdy w końcu z liny tej spadnie / Ale czemuś zapomniał Wielopolski, / Że upadać też trzeba ładnie" – uzupełniał bard. I w jakimś stopniu (może poza słowami o pięknym upadku) słowa tej niezwykle aktualnej piosenki odnieść można także do trudnego, bo osobnego (i pozostającego w sporze także z czysto politycznym realizmem margrabiego) patriotyzmu św. Zygmunta Szczęsnego Felińskiego, metropolity warszawskiego, który robił wszystko, by do powstania nie doszło.

Był za to znienawidzony przez lud i duchowieństwo Warszawy. Wciągano go na listy „zdrajców ojczyzny". Ostatecznie jednak za obronę powstańców został przez cara zesłany do Jarosławia nad Wołgą i pozbawiony funkcji metropolity.

Osobności arcybiskupa nie należy sprowadzać do czysto politycznych kwestii. Tu nie chodziło tylko o wsparcie białych przeciw czerwonym. Arcybiskup, gdy na wniosek Piusa IX i za zgodą cara Aleksandra II objął w 1862 roku urząd metropolity warszawskiego, polemizował zarówno z białymi, którzy sprzeciwiali się powstaniu, licząc na poparcie sprawy polskiej przez państwa zachodnie (w co...